24KIKA. Hét evenement waar een aantal van ons clubje al maanden vooraf bezig zijn met de logistieke voorbereiding, service, opbouw, mankracht en onderhoud van het team. De meeste van ons houden zich vooral bezig met de voorpret en de lol onderling. Hoe was het vorig jaar? Herinneren jullie deze foto nog? En voor velen is het een “wat leuk om elkaar weer te zien!” evenement. De eerste oefenrondjes worden rond augustus enthousiast gedeeld en de voorbereidingen naar 24KIKA vorderen zich tot het eerste weekend van september eindelijk is aangebroken. Eenmaal aangekomen op het terrein en heel veel knuffels en groeten later wordt het clubje een waar team (ja, dan zijn we nog even één team met één taak). De tenten worden opgezet, de keuken wordt geïnstalleerd, het terrein wordt onderzocht en er wordt voor elkaar gezorgd. De rivaliteit start pas echt wanneer de team T-shirts worden uitgedeeld. Vrolijke kleuren met ieder team zijn eigen kleur. Inmiddels hebben vele van ons een verzameling aan T-shirts met trots in de kast liggen. Op dat moment ontstaat er een duidelijk onderscheid en veranderen we van één team, naar rivaliserende teams. Teamcaptains zijn toegewezen en de interne strijd is van start gegaan. Want wie o wie skeelert de meeste rondjes of houdt het, het langst vol? Wie zal als eerste in slaap vallen of de handdoek in de ring gooien? Vragen die ons allen bezig houden binnen de rivaliteit van alle teams. Want ja… we hebben immers 24 uur te gaan!  

Wanneer de borden zijn opgehangen, de namen zijn toegevoegd en tokens zijn uitgedeeld, mogen we bijna van start. De meeste van ons rijden nog een rondje om de skeelers te testen en het asfalt te controleren. Sokken worden geteld, kuiten worden gemasseerd en inmiddels wordt er onderling ook weer gelachen. Het startschot is geweest, de eerste skeeleraars zijn ervandoor en de druk is van de ketel. We halen gestaag adem, want ook dit jaar belooft weer een mooi en geslaagd jaar te worden. 

De eerste ronden worden enthousiast gereden en de minuten tikken voorbij. Vuurkorven worden ontvlamd, sokken worden gewisseld, lampjes worden geïnstalleerd en daarmee is de avond aangebroken. Een gezelligheid van jewelste. Muziek dreunt hier en daar uit meegenomen speakers, spellen worden gespeeld en de geur van klaargemaakte macaroni bereikt onze neusgaten. Hier waren we aan toe, want man oh man van al die rondes krijg je toch een trek. Met een goed gevulde maag en een tevreden lijf, worden de wissels gemaakt en zet de avond vreedzaam door. Tijdens het foute uur komen de deelnemers belicht en versierd voorbij. Wanneer uiteindelijk de muziek dempt, de vuurkorven gedoofd worden en alleen het geluid van rollende wielen op het asfalt hoorbaar zijn, weten we dat de nacht is aangebroken. Ook deze keer neemt zij haar kou en natheid mee. Het moment van doorzetten is aangekomen. Rollend over het asfalt, met steeds natter wordende kleding en koude vingers, neemt je gedachte je mee naar dat ene leventje die hard aan het knokken is tegen een ongekende vijand.   

Dat kleine leventje die niet kan uitkijken naar een gezellig weekend als deze, maar dit alleen maar kan hebben als wens of hoop. Waar wij het leuk vinden om elkaar weer te zien is dit voor vele van deze kleine leventjes een afscheid voor altijd. Vrolijke kleuren zijn helemaal niet zo vrolijk en er is maar één rivaal. En die doet niet alsof. Ook deze kleine leventjes vragen zich af, hoeveel rondes kan ik nog? Hoeveel rondes hou ik nog vol? Waar wij in 24 uur skeeleren pijn kunnen ervaren is dit voor een klein vechtend leventje een dagelijkse herhaling. Ieder rondje doet er toe, ieder rondje moet afgemaakt worden en de handdoek in de ring gooien is geen optie. Niet voor iedereen belooft het een mooi en geslaagd jaar te worden. Is het juist eerder een jaar van onzekerheid, verdriet en ongekende pijn. Onze avond zet misschien wel vreedzaam door, maar die van deze leventjes kan iedere avond een (on)eindige oorlog zijn. Een oorlog die zeker niet altijd te winnen is. Wanneer hier de muziek dempt en het licht dooft, is dit om nooit meer aan te gaan. Een achterblijvende kou. Kinderkanker wint nog steeds.  

Wij skeeleren het eerste weekend van september 24 uur om samen ten strijde te trekken tegen kinderkanker. Aan het eind van de streep, wanneer het bedrag van ruim 130 000 euro aan opgehaald geld bekend wordt gemaakt kijken wij naar een toekomst met meer onderzoek en genezing. En volgend jaar? Skeeleren we weer net zo hard, met dezelfde lach en dezelfde traan…  

Welk kleur T-shirt draag jij?